اگر یک مدیر پرستاری تمام وقت خود را صرف مشاوره و گوش سپردن به درد دل های کارکنان کند، باز هم کمبود وقت خواهد داشت.

احساس بیشتر پرستاران ما جریحه دار است. آنها از در آمد ناکافی در مقایسه با پزشکان، ساعات طولانی کار در مقایسه با سایر کارکنان دولت ، از تبعیض درون بخش ها ، از عدم رعایت عدالت توسط بالا دستی هایشان و بدتر از همه از بی قانونی در پرستاری رنج می برند.

پرستاران نمی توانند واقعیاتی را که می بینند فراموش کنند، چشم بپوشندیا خودشان را به نفهمی بزنند. زیرا عاقل، بالغ و رشید هستند.

نه کارمندان می توانند خودشان را جای مسئولین بگذارند و نه مسئولین می توانند از دیدگاه آنها به مسائل نگاه کنند. همسو کننده ای هم نیست که این دو قشر را هم راستا و هم جهت کند.