در طول زمان یک رسم به صورت خودجوش در بیمارستان به وجود آمده بود. من به عنوان مدیر برای چنین عملکردی برنامه ای نداشتم. کارکنان در مناسبت هایی مثل عید نوروز، روز پرستار یا عید فطر به دفتر پرستاری می آمدند. مناسبت را به اعضای دفتر پرستاری تبریک گفته به سر کارشان برمی گشتند. معمولا در چنین روزهایی من تدارک پذیرایی مختصری مثل شکلات یا شیرینی های کوچک را میدیدم.

اغلب پرستاران همان مسیر سرپرستار خودشان را می رفتند. اگر سرپرستار می آمد آنها هم همراهش می آمدند و یا با سپردن موقت کارهایشان به همدیگر به دفتر پرستاری آمده و مناسبت را تبریک می گفتند. از آنها به صورت سر پایی پذیرایی می شد.

این مسئله شامل همه بخش ها نمی شد. بعضی بخش ها به هر دلیلی در چنین آداب و رسومی شرکت نداشتند.

یک بار در همین مناسبت ها یکی از کسانی که تازه سر پرستار شده بود برای کاری به دفتر پرستاری آمد. او نشسته بود و شاهد بود که کارکنان بخش ها یکی یکی آمدند و عید فطر را تبریک گفتند و رفتند. این فرد با تعجب به رفت و آمد پرستارها نگاه کرد.

از من پرسید آیا اولین بار است که چنین برنامه ای راه افتاده است؟ من پاسخ دادم نه. سالهاست که اینطور رفتار کرده اند. او گفت من سالها پرستار بخش بودم و ندیدم که سرپرستار ما برای تبریک به دفتر شما بیاید. من هم گفتم بله . اجبار نیست که… بالاخره ایشان مسئولیت سنگین دارند و اصلا بیایند یا نیایند چه فرقی می کند. او گفت خیلی فرق دارد. ادامه داد من اصلا در جریان نبودم که سرپرستارها و پرستارها برای تبریک عید فطر به دفتر پرستاری می آیند.

او به بخش خودش برگشت. سپس کارکنان بخش او دسته دسته برای تبریک به دفتر پرستاری آمدند و عید را به اعضای دفتر پرستاری تبریک گفتند. تقریبا همه آنها با حالت خاصی که مخصوص کسانی است که بار اول است که کاری را انجام میدهند، آمدند و رفتند.