امروز می خواهم در مورد یکی از پرستاران شیفتی برایتان بنویسم. پرستاری داشتم که در بخش غیر ویژه کار می کرد. او از نظر دانش پرستاری و مهارتهای کاری در حد متوسط بود. خیلی فرز و زرنگ نبود و همیشه مقررات را دقیق رعایت نمی کرد.

اما… اما در ارتبط اثر بخش با بیماران و جلب رضایت آنها یک شخصیت منحصربفرد بود. با اینکه همیشه نسبت پرستار به بیمار خیلی کم بود و با اینکه خود بیماری تجربه ای ناخوشایند برای هر بیمار بود، بیماران و بستگان آنها مثل همراه بیمار دوستش داشتند.

در تحویل شیفت ها یا در زمان تکمیل چک لیست ها، بیماران از او اظهار رضایت می کردند. در جلب مشارکت بیماران و برآورد کردن انتظارات بیماران موفق و سرآمد بود. او بیمارِ آسیب  پذیر را طوری حمایت می کرد که دوران بستری برایش خیلی سخت نمی گذشت.

ما نمی دانستیم او دقیقاً چگونه این مدیریت را اعمال می کرد. نمی دانستیم چطور در انبوه کار و تعداد کم پرسنل رضایت بیماران را جلب می کرد.

ولی هر چه بود کاری را بلد بود و انجام میداد که تحسین برانگیز بود. او یک پرستار دلسوز و حمایتگر برای بیماران بود. این صفت او را فراموش نکرده ام.