شاهنامه

به بهانه گوش کردنِ نسخه صوتی هفت خوان رستم امروز در مورد شاهنامه برایتان می نویسم.
مردم در طول تاریخ با دانش و پیش زمینه خودشان شاهنامه را خوانده اند.
بعضی ها معتقد هستند:
* شاهنامه را باید در حد یک کتاب داستان خواند.
*نیازی به تفسیر ندارد.
* لذت بردن از قصه و داستان کافیست.
*وجود عناصر غیر عادی و افسانه سازی نشانه‌ای از لزوم  سرگرم شدن با آن است.
بعضی دیگر عقیده دارند که معنا و رمز و رازی در هفت خوان و داستان‌های دیگر شاهنامه نهفته است و توصیه می‌شود که رمز ها و نمادها را باید کاوید.
مثلاً:
* عدد هفت در هفت خوان کنایه‌ای از هفت وادی سلوک است.
*دیو و اژدها،  تاریکی و تیرگی نمادی از نفس سرکش انسان می باشد.
* رستم مجموعه‌ای از صفات نیکو و نمونه و نمادی از انسان آرمانی است.
*اسفندیار نماد کسانیست که همه فرصت ها و امتیازهای انسان را در زندگی دارند، اما در خلاف جهت طبیعت انسان گام برمی‌دارند.
خود فردوسی حدس زده بود که داستان‌های او روزی مورد نقد و ایرادگیری قرار خواهند گرفت. بنابراین چنین سروده است:
تو این را دروغ و فسانه مدان
به یکسان روش در زمان مدان
ازو هرچه اندر خورد با خِرَد
وگر بر ره رمز و معنی برد
سخن آخر اینکه:  به نظر می رسد کمترین وظیفه ما خواندن شاهنامه به عنوان سندِ افتخار هویت ملی است.

به اشتراک بگذارید
پست های مرتبط

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *