هر پرستاری برای من یک معما بود. از این جهت که باید کشف می کردم در کدام بخش و زیر نظر کدام سرپرستار می تواند بهترین خودش باشد. اینکه آیا پرستار بخش ویژه باشد خوب خواهد شد یا اگر در بخش غیر ویژه کار کند بهتر خواهد بود. خودم را به هر آب و آتشی می زدم تا اینکه این معما را حل کنم. از خودشان می پرسیدم. بخصوص وقتی که دوره آموزش تمام می شد و آماده معرفی به بخش می شدند.

با همکاری سوپروایزرهای بالینی و آموزشی یک دوره ابتدایی برایشان طراحی شده بود که در هر بخش چند روزی کار بکنند تا با محیط فیزیکی و فضای ذهنی کارکنان بیشتر آشنا شوند. جزئیات دیگری از برنامه آموزشی را به یاد ندارم. ولی می دانم که سوپروایزرها با نگاه تیزبین و قدرت تحلیل کردن توانمندی های پرستاران بهترین راهنمایی را برای من ارائه می کردند. نمی گویم این روش بی نقص بود اما محاسن آن به معایبش می چربید و سالهای سال ادامه یافت