سالها پیش به عنوان کارشناس و صاحب نظر به جلسه ای دعوت شده بودم. آن موقع مدیر نبودم و نقش کارشناس را داشتم.
موضوع گردهمایی راجع به تشکیل گروه های پرستاری در قالب کمیسیون تحول اداری سازمان بود. یکی از ارکان اصلی برنامه تحول اداری، آموزش و بهسازی نیروی انسانی و در نتیجه ارتقا بهره وری و کارایی کارکنان بود.
گردانندگان جلسه از نقشی که قرار بود پرستاران در کمیته ها داشته باشند، اطمینان کافی داشتند. به عملکرد فوق العاده این شاخه از کمیته ها معتقد بودند.
در طول یک سالی که من جز کوچکی از آن برنامه بودم، پیش بینی ها درست از آب درآمد.
نکته حائز اهمیت این بود که آن نظرات در گذشته توسط مدیران خدمات پرستاری بارها و بارها درخواست شده بود. همواره هم مدیران سطوح بالا، به دلیل محدودیت های مالی از پذیرش آنها سرباز زده بودند.
حالاکه دستوراتی در قالب یک دستورالعمل از وزارت آمده بود و عده ای به عناوین شغلی دهان پُرکن منصوب شده بودند، امکاناتی در اختیار گروه پرستاری قرار داده شد.
گروه پرستاری در نظام آموزش کارکنان، اصلاح فرآیند ها و روش های کار و ارائه خدمت با کیفیت سنگ تمام گذاشتند.
در تمام مراحل اجرای طرح و پیشبرد اهداف مربوطه، این جمله توی ذهن من زیرنویس می شد: برای رفاه سربازان حقوق فرمانده ها افزوده شد.
این طرح برای بهتر شدن اوضاع کارمندان و ارباب رجوع آمده بود، اما باعث شد رده بالاهای سیستم به پاداش های بیشتر و عناوین شغلی جدیدتر دست یابند. گروه پرستاری کار کردند و دستمزد بالادستی ها بیشتر شد.
آخرین دیدگاه‌ها