آموختم که نباید نظر و اندیشه خود را به خوب یا بد و غلط یا صحیح تقسیم کنیم. بلکه باید احتمال اشتباه را مدنظر داشته باشیم .

روز پرستار نزدیک می شد. برنامه‌های زیادی پیش رو بود. یکی از مراحل کار انتخاب و معرفی پرستار نمونه و ارسال مدارک به سازمان بود. ما سالی را پشت سر گذاشته بودیم که ریاست مجموعه به دلایلی -اغلب شخصی- دیدار عمومی با پرستاران نداشت. هر کسی مشکل یا سوالی داشت، مستقیماً به دفتر ریاست مراجعه می‌کرد. منشی با تعیین وقت، زمینه ملاقات کارکنان پرستاری را با ریاست را ایجاد کرده بود.با این پیش زمینه، وقتی موعد معرفی پرستار نمونه رسید، ریاست هیچکدام از افراد پیشنهادی را تایید نکرد.

او از کسی به عنوان نمونه آن سال پشتیبانی کرد که چند سال قبل نمونه شده بود. به ایشان توضیح دادم درست است که این پرستار لایق و شایسته  است اما فرصت نمونه شدن فقط یک بار در سال هست.  بهتر است این امکان به کسانی داده شود که تاکنون نمونه نشده اند. ریاست گفت چون در یک ملاقات حضوری در دفتر کارش به آن پرستار قول داده است، نمی تواند حرفش را پس بگیرد و باید ایشان پرستار نمونه اعلام بشود. پرسیدم چرا بدون مشورت با دفتر پرستاری و بررسی جوانب و عوارض این تصمیم و به صرف یک درخواست چنین قولی داده‌اید؟؟؟ ایشان پاسخی ندادند خودشان پرستار نمونه را معرفی کردند و دفتر پرستاری را در مواجهه با جنجالی که به پا شد، تنها گذاشتند. به نظر می رسید فقط نظر خودشان را صحیح و نهایی دانستند و طبق آن هم عمل کردند.