یکی از سخنرانی هایی که فراموش نکردم،  مربوط به رئیس یک بیمارستان بود. او پزشک متخصص بوده و بلافاصله بعد از اتمام تحصیلاتش به ریاست یکی از بیمارستانها منصوب شد.

همه مدیران پرستاری برای گردهمایی استانی به آن بیمارستان دعوت شده بودند. طبق یک رسم اداری، رئیس بیمارستان اولین سخنرانی را به عنوان خیر مقدم ارائه می داد. به طور معمول دیگر در جلسه نمی نشستند و ادامه کار به دست اندرکاران دیگر سپرده می شد. دکتر قصه ما سخنانش را با خیر مقدم به مهمانان شروع کرد. سپس در مورد اهمیت پرستاری به سخنانش  ادامه داد.
از دفتر پرستاری بیمارستان  تعریف و تمجید کرد. توضیح داد که  موتور محرکه و لکوموتیو واگن های سنگین  بیمارستان دفتر پرستاری است. اگر دفتر پرستاری قوی باشد همه بیمارستان به تبع آن چنین و چنان خواهد بود. سپس با یک منطق خاصی حرف هایش را جمع بندی کرد تا ثابت کند که همه مشکلات بیمارستان بر عهده پرستاران و دفترشان است.

همه آن تعاریف برای این بود که آخرش دفتر پرستاری را مقصر همه کاستی ها و موانع پیشرفت معرفی کند. به عقیده ایشان بقیه کارکنان مبرا از تقصیر و اشکال بودند. بعد هم از پشت تریبون پایین آمد و خداحافظی کرد و رفت.

فرافکنی برای فرار از مسئولیت به کار گرفته می شود.با فرافکنی شکست و ناکامی خود بر دوش دیگران انداخته می شود. پاسخگو بودن به معنای مسئول بودن در قبال نتایج و عواقب تصمیمات و اقدامات است. بار مسئولیت صرفا بر دوش صاحبان قدرت است. هر کس به میزان قدرت و اختیاری که دارد،به همان میزان باید پاسخگو باشد. این ماجرا نتیجه انتخاب مدیر پزشک سالارانه به جای شایسته سالارانه بود.