چندین سال پیش در چنین روزهایی در یکی از همایش های علمی دانشگاه مقاله ام به صورت سخنرانی پذیرفته شده بود. دو یا سه سخنرانی به نوبت من مانده بود، از دفتر پرستاری بیمارستان زنگ زدند و گفتند فوری با مدیر صحبت کنید. سالن را ترک کردم و با مدیر تماس گرفتم و ایشان با ناراحتی و گلایه گفتند: چرا برای تعیین محل پرستاران بیمارستان بعد از اعلام نتایج قبولی ها به موقع اقدام نکردید؟پرستاران قراردادی بیمارستان ما در حال تعیین محل به مراکز دیگر هستند. طی مذاکره تلفنی از مدیریت پرستاری‌دانشگاه درخواستم را مبنی بر تعیین محل قراردادی ها در بیمارستان خودمان مطرح کردم. اما آنها نپذیرفتند. استدلال‌های خاص خودشان را داشتند.به سالن‌همایش برگشتم از لحظه  وارد شدن به سالن تا پایان سخنرانی ام قلبم از جایش در می آمد. آب دهانم خشک شده بود. تحمل چند نوع استرس مختلف رمقی برایم باقی نگذاشته بود.بعد از گذشت مدتی فکر کردم نباید از پذیرفته نشدن خواسته هایم خیلی ناراحت شود. زیرا در ادوار گذشته شاهد بودم که اغلب پرستاران موقع تبدیل وضعیت استخدامی از نظر خصوصیات و ویژگی‌های شخصیتی هم تبدیل وضعیت می‌دادند و شباهتی با چند هفته قبل خود نداشتند. تجربه به من نشان داده بود که پرستارهایی که جایگاه مستحکمی نداشتند کیفیت کاری بهتری داشتند . بعد از اینکه موفق به استخدام رسمی می شدند صدو هشتاد درجه تغییر می کردند. بعضی از آنها چنین باوری را در ذهنم ایجاد کرده بودند. بقیه کسانی بودند که همواره اهل کار و تلاش بودند و علی رغم انواع مشکلات سرسختانه کار خوب ارائه کردند.