آموختم که طلاق به هر دلیلی رخ داده باشد، آسیب های جدی روحی و اجتماعی به دنبال دارد. باید از فرد حمایت کرد و او را تنها رها نکرد. با داشتن یک شغل فرد وادار می شود از رفتارهای اجتماعی استفاده کند ، گفتگو کند، لبخند بزند و جزئی از محیط کارش باشد.

وقتی که مطلع شدم یکی از کارکنان پرستاری مطلقه است و به ما هیچ نگفته تعجب نکردم. به او حق دادم. خودم را به ندانستن زدم و تا زمانی که خودش طلاقش را به همه نگفته بود من هم در این مورد سکوت اختیار کردم. چندین نفر مثل او را می شناختم که از همسرشان جدا شده بودند، ولی با پنهان کاری هوشمندانه نمی خواستند کسی در محیط کار از آن خبردار باشد. در محیط کار خانم های متاهل در بهترین وضعیت و پس از آن مجرد ها در موقعیت مناسب بودند و در آخر از همه بیوه ها و مطلقه ها قرار داشتند. این خانم ها می خواستند در محل کارشان به عنوان فردی متاهل و دارای زندگی خانوادگی شناخته بشوند.

این راهی برای مقابله با خشم، اضطراب، افسردگی و نیز حفظ وجه اجتماعی آنها بود. آنان برای داشتن رابطه های معمولی با کارکنان و بهبود روابط با دیگران تلاش می کردند. این قشر از خانم‌ها بعد از طلاق خواه‌ناخواه مورد قضاوت قرار گرفته و نسبت به آنها رفتارهای ترحم انگیز یا پس زده شدن از جامعه روا می‌شد. بنابراین با کارکردن جدی و حذف رفتارهای زنانه سعی می‌کردند در محیط کارشان به انجام درست وظایف فکر کنند. چنین خانم هایی نیاز به استقلال مالی داشتند تا بتوانند به عنوان زنی تنها یا سرپرست خانوار به زندگی ادامه بدهد . همچنین با این شگرد ازدست نگاه های هرزه و  از گزند رفتارهای غیرعادی در امان می ماندند.