به زعم من، نظام عالم بر فهم و شعور استوار است. هر کار درستی که انجام شود، دارای اثراتی در خود شخص خواهد بود. بدون این که کسی به خاطر کار درستش او را  تحسین کند.

باید چشم به شعور و نظام مندی عالم داشت. نباید شعور کسی که بفهمد یا نفهمد، دعا بکند یا نکند ، مد نظر باشد .

کائنات، خلقت و  آفرینش شعور دارند. نظام دارد. هدفمند و با برنامه هستند.

از همه مهم تر ساختار نسخه برداری از هر کاری در جهان جاری است. یعنی سیستمی هست که همه کارها را ذخیره سازی و حفظ می کند. چرا نگران شعور دیگران باید بود؟؟

اساس کار شناخت بیشعورها و  دمخور نشدن با آنهاست.

در مقابله با بیشعور ها مهمترین درس نزدیک نشدن به آنها است. حفظ کمی فاصله کافی است.

آدمهایی را دیده ام که تظاهر به فهم و شعور می کنند. خیلی هم زحمت می‌کشند. اما محتوای درون شان در موقعیتهای کنترل نشده به بیرون می تراود. معلوم می شود که خیلی هم با شعور نیستند و نگاهی سنتی، قدیمی و  از مد افتاده به دیگران دارند.