آن روز سوپروایزر عصر کار، گزارش مفصلی نوشته بود .تمام آنچه که در بخش رخ داده بود، به دقت و با جزئیات کامل در گزارش وی درج شده بود. معلوم بود که مشکل بزرگی در پیش بوده و باید برای مقابله با عوارض آن تمام زوایای قضیه روشن باشد .داستان از این قرار بود که یکی از بیماران بخش ویژه سطح هوشیاری کمی داشت و روند بهبودی خوبی نداشت.

پرستار سرشیفت به روال معمول در ساعت ملاقات به چند نفر از بستگانش اجازه دیدار بیمار را داده بود. ملاقات کنندگان پرده جدا کننده بیماران را کشیده بودند و مدتی در پشت پرده در کنار بیمار حضور داشتند. پرستار مسئول بیمار برای اینکه بیمار در معرض دیدش باشد ، پرده را کنار زده بود. با این نیت که به بستگان بیمار بگوید که پرده باید باز باشد تا بیمار از ایستگاه پرستاری دیده شود. پرستار مشاهده کرده بود که دو نفر از بستگان بیمار کاغذی را به دست دارند و انگشت بیمار بیهوش را در استامپ کرده و در حال زدن انگشت بیمار در انتهای متن آن کاغذ هستند. بلافاصله با توجه به قوانین و مقررات پرستاری آن برگ را گرفته بود. بستگان هم در دادن ان مقاومت کرده بودند و کاغذ پاره شده بود. پرستار گفته بود که حق ندارند انگشت بیمار بیهوش را زیر ورقه بزنند. او توضیح داده بود این خلاق مقررات و اخلاق است.

خانواده بیمار به جای شرمنده شدن از کارشان، پرخاش کرده و ضمن فحاشی جّو بخش را متشنج کرده بودند. در اثر سروصدا بقیه ملاقات کنندگان همان بیمار که در بیرون بخش منتظر نوبت خود بودند به داخل آمده و اختلاف های خانوادگی در محیط بیمارستان بالا گرفته بود. طبق دستورالعمل ها به سوپروایزر اطلاع داده بودند و با حضور او موضوع به شکل قانونی ثبت شده بود. تعدادی از بستگان بیمار از پرستارها تشکر می کردند که جلوی این کار را گرفته و اجازه نداده بودند که برگ انگشت زده شود. بر عکس تعدادی از بستگان، پرستاران را تهدید کرده و گفته بودند بیرون از بیمارستان حسابشان راتسویه خواهند کرد .

هر چند اخلاق در همه مشاغل ضروری است اما در حرفه پرستاری ضرورت بیشتری دارد. یکی از نقش های شش گانه پرستاران نقش حمایتی آنان است. پرستار باید مدافع و حامی بیمار باشد و این حمایت مفهومی اخلاقی دارد . مطالعات نشان داده است که پرستار ایرانی با عوامل بازدارنده ای نظیر احساس بی قدرتی ، عدم پشتیبانی از سوی همکاران، کمبود وقت و مخاطرات حمایت رو در رو است.