امروز به سختی دفتر جدید بیمه تکمیلی آتیه سازان حافظ را پیدا کردم. در ابتدای در ورودی آن ایستادم تا به تلفن جواب بدهم. در مدتی که با تلفن حرف میزدم چند نفر ازدفتر بیمه خارج شدند. حتی یکی از آنها ساکت نبود. هر کسی که خارج می شد زیر لب ناسزا هایی نثار می کرد.

یکی گفت که این چه جایی است که انتخاب کرده اند هر بیماری که تازه از بستر بیماری رها شده است باید سی چهل پله بالا برود تا به دفتر برسد .

یکی دیگر برگی در دست داشت و گفت این دیگر چه خدماتی است که همه اش وعده می دهند . می گویند هزینه ها واریز خواهد شد ولی هیچ خبری نیست.

یکی دیگر برگی را به من نشان داد و گفت خانم ببین مبلغی را که قرار است بدهند اینجا نوشته است؟ من هم جواب دادم که هیچ مبلغی درج نشده است. او هم با ناراحتی و غرولند کنان دور شد. گویی که من باید مبلغ را می نوشتم و ننوشته بودم.

یکی دیگر که داشت از در خارج می شد گفت بیخود نروید، هیچ خبری نیست.

وقتی که بعد از سی چهل پله وارد دفتر شدم دیدم که گوش تاگوش سالن بزرگ مملو از مشتری است . با خودم گفتم منتظر می شوم. وقتی که نوبت گرفتم متوجه شدم که باید بیست و چهار نفر قبل از من خدمت بگیرند تا به من نوبت برسد. خوش بینانه نشستم.

در عرض بیست دقیقه حتی یک نفر هم به سه باجه ای که مدارک را می گرفتند، صدا نکردند. بعد از گذشت بیست دقیقه تصمیم گرفتم به منزل برگردم. نشستن در یک محیط خفقان آور با دکوراسیون شبیه زمان جنگ و با بیست و چهار نفری که قبل از من بودند، به صلاح نبود.