در کتاب های مدیریتی نوشته بودند و در دوره های بهبود مدیریت می گفتند و تکرار می کردند که کارمندگزینی از وظایف و مسئولیت های مدیر است. اما نه تنها من بلکه خیلی های دیگر مدیر بودند ولی خبری از کارمند گزینی نبود.

در سیستمی که ما کار می کردیم. نیروهای انسانی بعد از شرکت در آزمون کتبی و رسیدن امتیاز به حد نصاب و طی کردن مراحل اداری به عنوان نیروهای جدید الاستخدام وارد بیمارستان می شدند. در موارد معدودی مصاحبه شغلی هم انجام می شد.

نیروهای استخدامی از نظر استعداد و علاقه مورد سنجش قرار نمی گرفتند. مدیران بی تقصیر بودند زیرا آنها کارمندانی را تحویل می گرفتند که مسئولین بالا دست برایش در نظر گرفته بودند. کارکنان و بخصوص پرستاران هم بی تقصیر بودند زیرا استعداد و توانمندی هایشان سنجیده نشده و به شکلی تصادفی یا تحت تاثیر بند پ در یک بیمارستان تعیین محل می شدند.

ما شاهد بودیم که بعضی پرستاران بخاطر ناسازگاری محیط کار با روحیات خودشان استعفا دادند یا ترک خدمت کردند. در حالی که اگر استعدادهایشان غربال شده بود می توانستند در محل مناسب خودشان به کار ادامه بدهند.

بعضی ها برای کار پرستاری خلق نشده بودند و آموزش هم نتوانسته بود از آنها پرستار بسازد. اینها در ساختار دفتر پرستاری مشکل و اخلال ایجاد می کردند. به قول معروف سیب بد بودند. سیب خراب و بد در جعبه میوه باعث خراب شدن سیب های سالم می شود.

ما شاهد بودیم که وقتی بهترین و کار آمد ترین پرستاران قراردادی در آزمون استخدامی شرکت کردند، پذیرفته نشدند. این گواه روشنی بود که فیلترهایی که برای استخدام قرار داده شده بود فاقد توانایی غربالگری نیروهای کارآمد با ناکارآمد ها بود.

البته همواره درصد ناچیزی از موارد نقض موارد فوق وجود داشت که در کلیت مسئله قابل ذکر نبود.