در بعضی مواقع به جای اینکه جواب بدهیم یا حاضر جوابی کنیم باید بیشتر بپرسیم.

در سال های گذشته دستورالعمل نظام نوین اداره بیمارستان ها مبنای پرداخت هایی برای پرستاران بود.

این موضوع همواره عامل اختلاف های زیادی در درون بیمارستان و بین کارکنان می شد. طبق آئین نامه به هر پرستار از بدو ورود در کنار حقوق، بر اساس یک سری شاخص مبلغی به عنوان کارانه تعلق می گرفت. بعد از مدتی مصوبه جدیدی از شورای عالی به بیمارستان ابلاغ شد. از تاریخ صدور ان مقرر شده بود سه ماه اول شروع خدمت هر پرستار دوره آموزش فرض شده و از ماه چهارم کارانه داده بشود.

پرستاری با حالتی طلبکارانه از من سوال کرد چرا برای من که سه ماه است کار می کنم کارانه در نظر نگرفته اید؟ پاسخ دادم این مسئله طبق قانون بوده و از ماه چهارم خواهید گرفت.

سوال کرد چرا برای خانم … از همان ماه اول کارانه در نظر گرفته اید در حالی که با فاصله اندکی شروع به کار کرده ایم.

با توجه به تعداد زیاد پرستاران جواب آماده نداشتم. از خانم … که در همان بخش بود پرسیدم درست است که شما از اولین ماه کارانه گرفته اید؟ گفت: بله من از اولین روز مشمول دریافت کارانه شدم.

نمی دانستم چه جوابی بدهم و چگونه اشتباهم را جبران کنم؟

خانم… ادامه داد: یادتان نیست؟ من فقط دو روز قبل از تشکیل شورای عالی شروع به کار کردم و حتی شما به من گفتید که این چهل و هشت ساعت شما را از سه ماه محرومیت از کارانه نجات داد.

ناگهان همه چیز به یادم آمد. در حالی که لحظات قبل پاسخی نداشتم.

پرستار شاکی عقب نشینی کرد و از دوستش و از من عذرخواهی کرد. نفس راحتی کشیدم زیرا از آشوبی که می توانست راه بیفتد جان سالم به در برده بودم.