<span;>یکی از تصورات اشتباه من درباره شاعرها بود. نمی‌دانم چرا این فکر توی سرم نشسته بود که گمان کرده بودم شعرا آدمهایی بیخیال هستند که در عالم هپروت سیر می کنند. برای زندگی شان کار نمی‌کنند. بی مسئولیت، در خود فرو رفته، منزوی و تا حدودی اهمال کار هستند.
<span;>نمی‌دانم چطور یا چرا، ولی من از شاعر و شعر ترسانده شده بودم. این حس دوران کودکی و نوجوانی من بود.
<span;>شعر برایم بی معنی بود.
<span;>شعر تداعی‌کننده سختی های حفظ کردن شعر های درسی بود. شعر های بلند که فلسفه حفظ کردن شان معلوم نبود. یکی نبود اجبار به حفظ کردن را توجیه کند.
<span;>شعر با کلمات و عبارات نا آشنا که تلفظ غلط آنها باعث می شود یک کلاس به من بخندد و اصلاً لبخندی نمی زدم و از درون گریه میکردم. آن هم من که همواره میخواستم هیچ اشتباهی نداشته باشم.
<span;> شعر دوران مدرسه برایم نامفهوم بود. نمی فهمیدم که اصل و هدف شاعر از کلمات موزون و آهنگین چیست. چرا شاعر حرف‌هایش را رک و راست با جمله های رسا بیان نکرده است.
<span;>به نظرم شعر دوران مدرسه توسط آموزگاران دانا و با انگیزه تدریس نشد. شاید به همین دلیل همواره با ذهنیتی منفی به آن نگریستم. به نظرم دبیران و معلم ها نتوانستند آنچه من نیاز داشتم به من بیاموزند.
<span;> خیلی طول کشید تا دیدگاه و زاویه نگاه من به شعر و شاعر تغییر کند.
<span;> فهمیدم که شعرا در دوران حکومت های گذشته تحت فشار بوده اند. نمی توانستند جز در مدح شاهان چیزی بگویند. شعرا برای تضمین بقای گفته های خود در طول تاریخ آنها، را در قالب شعر و آهنگین قرار دادند تا دچار کمترین تغییر شده و انحراف نیابد. کسی نتواند به اصل مفهوم مورد نظر شاعر دست ببرد. چون از حالت قرائت روان خارج میشد.
<span;> شعرا به هزار زبان می خواستند بگویند به مفاهیمی دست یافته اند که برای همه لازم و مفید است.
<span;> شعرا می‌خواستند رسالت به اشتراک گذاشتن یافته های شان را به انتها برسانند، اما بعضی شعرا چون حلاج بر دار شدند. بعضی دیگر در زندان ها و برخی در فقر و تنگدستی از دنیا رفتند
<span;>از خواندن شعر لذت می بریم. شعرا در ذهن ما با شعر هایی که می خوانیم و می شنویم زنده هستند، در حالیکه رنج آنها را ندیدیم و احساسشان را درک نکردیم.