فراز و فرودهای زندگی ایجاد کرده است که انسان‌ها تحت هر عنوانی به هم کمک کنند. یاریگر باشند.

جایی که نیاز بوده یکی پیدا شده و آستین همت بالا زده و خواسته است نیکوکاری انجام بدهد. نیت کمک کننده آشکار نیست. ولی ظاهرا اقدام نشان می‌دهد که نوعی فداکاری و ایثار رخ داده است.

حال کمک گیرنده علاوه بر فهم مسئله و ادراک اینکه به خاطر حرکت شده است _که این خود عنصر نایابی است_  باید در صدد جبران برآید. صبر کردن برای پیش آمدن موقعیت مشابه عاقلانه نیست. در این شرایط باید زبان گشود. باید بارها و بارها در مناسبت های مختلف و در رویدادها و دیدارها به آن نیکی اشاره کرد و قدردانی نمود. باید خود را عادت داد به تشکر کردن و سپاسگزاری و رهین  بودن نیکی دیگران.

این قدردانی زمانی ارزشمند است که از سر زبونی و نیاز بعدی نباشد. بلکه از سر قدرت توانایی و ادراک عمیق و ژرف باشد.