آموختم که همیشه بلندترین صدا ها، بهترین نظرات را در بر نمی گیرند، اما قادر هستند تصورات را عوض کنند.
چندین سال عضو شورای اداری محل کارم بودم. تنها خانم در آن جمع اداری بودم. از این بابت حس خوبی تجربه نمیکردم و به حسب وظیفه در جلسات شرکت می‌کردم. این را از این جهت می گویم که فرصتی برای بیان نظراتم داده نمی‌شد. بیشتر شنونده بودم و این برایم مطلوب نبود.
یکی از اعضای ثابت شورا، رفتار متفاوتی نسبت به سایر اعضا داشت. با صدای خیلی بلند حرف می زد و موضوعات مختلفی را مطرح کرده و جلسه را در تمام مدت برگزاری آن در دست میگرفت. سایر اعضا فرصت و زمان کوتاهی برای بیان نظرات خود داشتند.
این روش موجب می شد که رئیس شورا نظر وی را به اشتباه، نظر اکثریت تصور کند، طبق آن عمل کند و دستورات را مطابق آن صادر کند.

رئیس شورا، بعد از مدتی متوجه شد که این کم توجهی به نظر اکثریت و تمرکز محوری روی نظرات یک فرد موجب تصمیمات اشتباه و تبعات ناشی از آن شده است.
رئیس شورا آن فرد را از عضویت شورا کنار گذاشت. با اینکه موج منفی در این رابطه در محل کار به راه افتاد، ولی تصمیم ایشان از جهاتی درست و قابل دفاع بود. مهم اولویتی بود که در ذهن ایشان بر سایر مسائل ارجحیت یافته بود.