بدون شک هر پرستاری در کار خودش یک مدیر است. کسی که یک شیفت را به سرانجام رسانده و به شیفت بعدی پیوند می‌زند، یک مدیر تمام عیار است. چنین شخصی مسئولیت ها و وظایف سنگین داشته و کارکنان، بیماران، بستگان بیماران و سایر روابط درون بیمارستان را اداره و مدیریت می کند. در سلسله مراتب بالاتر مثل سر پرستاری، سوپروایزری و مدیریت خدمات پرستاری نیز همین قانون و قاعده جاری است.
یکی از مهارت هایی که همه مدیران به آن نیاز دارند، مهارت تشخیص کار درست و به موقع است. با داشتن این مهارت یک نگاه کارشناسانه و قدرشناسانه به امورات جاری شکل میگیرد. همین تشخیص و نگاه است که می‌تواند مشوق سایرین بشود. تشویق و تایید حس خوبی را به فرد منتقل کرده و او را با انگیزه و کوشا نگه می دارد. به تجربه دیده ایم که بعضی از کارکنان به پاداش ها و تشویق ها بی توجه هستند. بدون وقفه با رضایت درونی به کار خودشان و گسترش دانش و مهارت های شان اشتغال دارند. اینها استثنا هایی هستند که به ازا کارشان از رضایت درونی بهره‌مند بوده و دقیقا در همان جایی قرار دارند که استعداد و علایقشان ایجاب کرده است. اکثریت کارکنان چنین نیستند. آنها به تایید و تشویق های متعدد، مکرر و به اندازه نیاز دارند تا کارا و با انگیزه بمانند.
هر کسی به تشویق شدن نیاز دارد تا اطمینان یابد که ارزشمند است.
بنابراین هوشیار باشیم،  مبادا کارکنانی که در کنار ما در حال کار و فعالیت هستند در گفتگوهای درونی خود این جملات را به کار ببرند:
*من به حساب آورده نشدم.
* چرا بابت خوب کار کردن اتفاقی نمی‌افتد؟
* من جلوی چشمشان هستم ولی من را نمی بینند.
* چرا هیچ جا خبری از من نیست؟
*چرا در افتخاراتشان من را سهیم نکردند؟
* چرا با وجود کارهایی که انجام میدهم هیچ هستم؟
* چرا آنها از دیدن کارهای من تعجب نمی کنند؟
* چرا شگفت زده نمی شوند وقتی می‌بینند که من نهایت سعی و تلاشم را کرده ام؟
* چرا نمی بیند که من خستگی ناپذیر در حال انجام وظایف مهم هستم؟
* من که هر کاری از دستم بر می آمد و در توانم بود انجام دادم چرا مهم تلقی نشدم؟