بعضی دوستان، همکاران، اعضای خانواده یا فامیل در کنار هم می نشینند، به خانه هم می‌روند،حرف می زنند و در مورد مشترکات شان صحبت های زیادی رد و بدل می شود. در مناسبت ها برای هم کادو می برند. در مواقع ضرورت به هم زنگ می زنند و در روزهای شادی و غم طبق عرف جامعه به هم جملات کلیشه ای می گویند.
اما شاید این همه ماجرا نباشد. گاهی و فقط گاهی در باطن آنها در یک میدان جنگ تمام‌عیار صف آراسته اند. در واقع آنها در دو سوی جبهه های مصاف رسمی ایستاده اند. در حقیقت آنها اصلاً نه دوست و نه همکار  هستند و نه فامیل.  آنها دو لشکر تمام عیار نظامی متقابل هستند. در این مصاف خبری از عدالت برابری و نوع دوستی نیست. این جنگ با مروت و جوانمردی کاری ندارد‌. هر کس از هر مسیری که بتواند ضربه می زند و می خواهد طرف مقابل را به زانو در بیاورد.  پیروزی در چنین آوردگاه هایی مثل سایر پیروزی‌ها نیست. قوانین خاص خودش را دارد که تنها طرفین دعوا آن را می فهمند. حال بعضی ها  هر طور که می خواهند تصور کنند.  واقعیت این است که در پشت روابط به ظاهر دوستانه می‌تواند چنین صحنه ای وجود داشته باشد.