یکی از دلخوشی های من رفتن به کوه پیمایی با دوستان یا گروه های ورزشی است. قرار گرفتن در دامن طبیعت، نگاه به افق های باز و گشوده و گوش سپردن به سکوت کوهستان عالیست.
به نظرم رفتن به کوهپیمایی یعنی تجربه “اکنون” و “اینجا”. زیرا در تمام مدت طی مسیر، مغز فعالانه در حال حفظ تعادل و ثبات است. همچنین در پشت پرده ادراک ما، فرایندهای مختلفی متناسب با کوه روی در حال انجام است. همین ها موجب توقف فکر کردن به گذشته و آینده می شود. یک نوع رهایی از استرس، افکار منفی و مشغله های همیشگی ذهنی را تجربه می کنم.
گاهی با هم نوردها حرف میزنم و با این گفتگوها مسیرهای طولانی به نظرم کوتاه می رسند. وقتی هم نورد ها از نظر سن، سلیقه و اخلاق جور باشند، کوه روی لذت دیگری دارد.
رسیدن به مقصد یا قله احساس خوبی شبیه موفقیت را دارد، اگرچه فتح اصلی صحیح و سالم برگشتن به نقطه شروع است.