شاید ما صالحترین وارث پدرمان، حضرت آدم هستیم.

به حضرت آدم گفتند: در بهشت زندگی کن. هر چه می خواهی بکن . هر چه میخواهی بخور. فقط یک کار را انجام نده. به درخت نزدیک نشو.

او همان یک کار را هم نتوانست رعایت کند . او همان یک دستور را زیر پا گذاشت. او فردی سست اراده بود . همان صفتی که در فرزندان و نوادگانش نیز وجود دارد . بی اراده بودن و سست عنصر بودن. البته او توبه کرد . ولی همه ما را به زمین راند و باعث شد که الگویی که او در ذهنمان کاشته است گاه و بیگاه ما را به دردسر های بزرگ بیاندازد. گاهی به خودمان بگوییم : ای آدم. ای پدر همه ما، کاش اراده داشتی و به آن درخت نزدیک نمی شدی . بی اراده بودنت ما را در بر گرفته است.

این از فرافکنی هایی است که گاهی دچارش می شوم.