خانم قاسمی که از دوستان صمیمی من است پیام داد و برای مراسم معارفه خودشان دعوت کرد. ایشان از دوستانی است که قدمت دوستی ما شاید بیش از هفت سال نباشد ولی عمق عجیبی یافته است.  به تازگی مسئولیت دفتر پرستاری بیمارستان رازی را پذیرفته اند.

مدتها بود که به آن بیمارستان نرفته بودم. با برخورد خوب نگهبان وارد محوطه بیمارستان شدم. هنوز هم فضای سبز و ساختمان های محصور در بین درختان و چمن های محوطه حس خوبی در من بر انگیخت.

با اینکه محل سالن را میشناختم ولی وقتی وارد شدم گمان کردم که اشتباهی آمده ام. سالن اجتماعات به همت مسئولین و به شکلی بازسازی شده بود که با سالن قبلی قابل مقایسه نبود. طراحی و سلیقه خوبی به کار برده شده بود.

مهمان هاکم کم آمدند و صندلی ها پر شد. سبد های گل به نشان قدردانی از آقای رشتی مدیر خدمات پرستاری قبلی روی میزها را پر کرده بود. لوح های تقدیر هم در کنارشان قرار داده شده بود.

به نظرم نکته ای که بیمارستان رازی را از مراکز دیگر متفاوت می کند این است که مسئولین آنجا همگی روانپزشک ،روانشناس و روان پرستارهستند. گرایش های تحصیلی باعث شده است که آنها به شکلی متفاوت با اطرافیان برخورد کنند زیرا آنان الگوهای ارتباط حرفه ای هستند. در سخنرانی های آنان هم این را کاملا حس میکردم. آنان کلمات و جملاتی را بیان کردند که با معارفه های بیمارستان های دیگر فرق داشت. به این معنا که آدمی در کنار آنان احساس ارزشمندی بیشتری میکند. انگار که با کلامشان روح ها و روان ها را می نوازند

بقیه مراسم و برنامه ها هم به اجرا در آمد. سخنرانی های شیوا و نه چندان طولانی باعث شد که احساس خستگی پیش نیاید.

گل ها و لوح های تقدیر همراه با تشویق حضار به افراد داده شد و مجموعه پرستاری وارد دورانی جدید شد با این امید که به کمک کار تیمی و دستاوردهای تجربی بتوان به آینده ای بهتر قدم نهاد.