یکی از پرستاران بخش ویژه پویایی مثال زدنی داشت. او با اینکه در کار و حرفه خودش موفق بود، در سایر ابعاد هم روحیه تلاشگری داشت. پویایی و شیفتی کار کردن موجب شده بود که او مرتباً درخواست تغییر برنامه‌اش را داشته باشد. چون سابقه کارش نسبتا زیاد بود، می‌توانست هرجور شیفتی را تقاضا بکند.
یک زمانی فقط عصر و شب و روزهای تعطیل در بیمارستان بود. صبح‌ها را صرف آموختن مهارت یا دانش جدیدی کرد. برعکس برای مدتی صبح کار ثابت بوده و گواهی کارکرد صبح را به موسسه آموزشی داد تا آنلاین آموزش ببیند.
در امورات هنری نیز استعداد داشت.
خلاصه اینکه من و سرپرستارش روی شیفت‌های او خیلی حساب باز نمی‌کردیم. هر دم تغییری در آنها می‌داد تا به یادگیری و مهارت‌های نو ادامه بدهد.
اگر مدیر پرستاری نبودم و از دور تلاش‌های او را شاهد نبودم، چه بسا که در که برچسب دمدمی مزاجی بر او می‌زدم.
آخرین دیدگاه‌ها