بدترین کلام گستاخانه ای که شنیدم در یک عصرکاری بود. من بعد از رفتن صبحکارها در دفترم مانده بودم تا کارهایم را به اتمام برسانم. سوپروایزر برای بازدید بخش ها رفته بود. عصر پاییزی سردی بود.

یکی از پرستاران آقا برای شکایت به دفتر پرستاری آمد. از نحوه تقسیم بندی شیفت ها شاکی بود. در انتهای شکایت خودش با خونسردی به من نگاه کرد و  گفت:” تو یک عقده ای هستی.”

من به معنای واقعی کلمه خشکم زد. تصور کردم که اشتباه شنیدم. زبانم قفل شد و نتوانستم جوابی بدهم. سکوت کردم. پرستار از سکوت من تعجب کرد. شاید توقع داشت که من عکس العمل سریعی نشان بدهم. شاید منتظر واکنش تندی بود. چه میدانست که من هنگ کرده ام و اصلا قدرت حرف زدن را از دست داده ام.

بعد از لحظاتی به وضعیت عادی برگشتم و به او گفتم: “این حرف را به من زدی یادت نگهدار دیگر به هیچکس و هیچکس دیگری نگویی.”

او اتاق را ترک کرد. از چشمم افتاد و به لیست سیاه توی ذهنم منتقل شد.