آدم که پشت میز ریاست می‌نشیند فکرهای اشتباهی می‌کند.

فکر می‌کند اینجا نشسته چون بیشتر از دیگران می‌داند.

فکر می‌کند اینجا نشسته چون یک استعداد شگفت است که اکنون کشف شده است.

فکر می‌کند که اینجا نشسته چون می‌تواند از اولین جمله مراجعه کننده تمام ذهن او را بخواند.

فکر می‌کند اینجا نشسته است چون شایسته بوده، پس هر حرف و کارش درست است.

در حالی که نه بیشتر می‌داند، نه می‌تواند ذهن خوانی کند و نه اینکه هر کار و گفتارش درست است.

تازه اول ناشی‌گری است.