به مقتضای شغل افراد رو به مرگ بسیاری دیده‌ام.

افرادی که آماده زاده شدن در جهانی دیگر بودند.

افرادی که خداوند به آنها یک عمر اختیار و زندگی بخشیده بود

افرادی که به مصلحت خودشان از زندگی بهره بردند و در زمین خاکی به مدت محدودی زیستند.

مرگ تاسف آور است، اما این روال زندگی هر کسی است که به او جسم خاکی و روان داده شده است.

هر فردی ، روزی باید کالبد فیزیکی را ترک کند.

تاسف خوردن بر مرگ خود یا دیگری بیهوده است، زیرا مسیری به شدت شخصی است که حتماً باید به تنهایی  طی شود.‌