چندین سال پیش در چنین روزهایی خبر درگذشت یکی از پرستاران به گوشم رسید. اندوهی جانکاه و عمیق بر جانم نشست.

او خانم پرستاری جوان، با نشاط و پُر از شور زندگی بود. در کارش به حد حرفه ای رسیده بود. یادم هست هر وقت برای جایگزینی نیرو به پرستار نیاز داشتیم، می شد روی او حساب کرد. از کسانی بود که شیفت های سنگین را بدون اعتراضاتی که دیگران به راه می انداختند اداره می کرد.

ناگهان با خبر سانحه رانندگی و درگذشت او روبرو شدم.

او مسافری بود که هرگز به مقصدی که به سوی آن میراند، نرسید. از کنار زندگی گذشت و راهش را به آسمان کج کرد.

از کنار ما رفت و یادش همواره با ما ماند.