اگر سیستم سازی نکنیم مجبوریم به روشهای دیمی ادامه بدهیم.

وقتی که سیستم تصمیم به گسترش خدمات درمانی می گیرد، انتظار می رود به طور همزمان فضای فیزیکی، تجهیزات مورد نیاز و نیروی انسانی کافی تامین بشود.

تجربه نشان داده است که دو مورد اول به جدیت پیگیری می شود اما تامین نیروی انسانی معمولاً به دلیل سختی ها و مشقت های آن به تعویق انداخته می شود.

در نتیجه بارها و بارها سیستم با شرایطی روبرو می شود که همه اجزای یک واحد آماده است، ولی نیروی انسانی در دسترس نیست. در حالی که تامین نیروی انسانی از موارد دیگر مهم تر است. زیرا انسان ها از فضا و تجهیزات برای ارائه خدمت استفاده خواهند کرد.

مسئولین فرا دست پیشنهاد دادند که از پرستاران متقاضی انتقال بین بیمارستانی نیرو تامین شود.

• ما با پرستارانی روبرو شدیم که مایل به انتقال بودند ولی مبدا کار شان با انتقال آنها به دلیل کمبود نیروی انسانی مخالفت می کرد.
• از سوی دیگر با انتقال پرستارانی موافقت می شد که افرادی ناسازگار و غیر کیفی بودند یا مشکلات خاصی داشتند.
• بعضی از آنها هم به اصطلاح نوچه بودند. حمایت کنندگان آنها قصد داشتند پشتیبانی کرده و در یک محل لوکس به کار ادامه بدهد.

عاقبت به دلیل قابل پیش بینی نبودن شرایط واحد جدید، چند نفر در اختیار قرار داده شدند که یک مرکز دیگر به آنها پایان کار داده بود.

خوشبختانه این نیروهای مازاد مرکز دیگر که به دلایلی کنار گذاشته شده بودند، در طول زمان خدمات شایسته ای ارائه کردند و تبدیل به نیروهای کیفی شده و در سیستم ماندند.