یک پرستار بالینی کارآمد یا یک سرپرستار نا کارآمد؟

یک پرستار بالینی کارآمد، الزاماً یک سرپرستار موفق نمی شود.

سرپرستار به بخش جدیدی منتقل شد. یکی از پرستاران بخش باید به جانشینی او انتخاب می شد.

سرپرستاری یک موقعیت تلفیقی بالینی مدیریتی است. بنابراین انتخاب یک سرپرستار امری ساده نیست. باید عوامل مختلفی در کنار هم به نتیجه واحدی برسند.

پزشکان بخش یکی از پرستاران کارا و سرآمد را مد نظر داشتند. او در مراقبت از بیماران بدحال یک نابغه بود. علاوه بر آن درمورد کارش و نتیجه مراقبت تبلیغ هم می کرد.گاهی که اشتباه می کرد بلد بود چگونه آن را توجیه کند که موجب سرزنش نشود. سیاست کاری خاصی داشت که مورد پسند پزشکان بود.

ولی او از همدلی تهی بود. پرستاران متوسط و ضعیف را آدم حساب نمی کرد. گاهی در غیاب آنها واژه «به درد نخور» را به زبان می آورد. شاید دیدگاه تک بعدی نسبت به محیطش داشت وهمه چیز را در مراقبت از بیمار خلاصه می کرد.

با نظر موافق دست اندرکاران سرپرستار شد. اما در سرپرستاری زیاد دوام نیاورد. بعد از مدتی به بهانه بیماری به سرپرستاری ادامه نداد.

تجربه نشان دادکه سرپرستار در کنار تسلط بر مراقبت حرفه ای باید در موارد زیر نیز توانمند باشد:

  • تعامل انسانی و رفتاری با همه گروه های شغلی
  • مهارت پذیرفته شدن در جمع
  • کنار آمدن با دفتر پرستاری، کارکنان بخش، بیماران و بستگان آنها
  • رفع مشاجرات و تنش های شغلی
  • تعدیل اختلاف نظرها و پرهیز از شعله ور کردن منازعات
به اشتراک بگذارید
پست های مرتبط

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *