مدیر باید از پرتاب شدن کارمند به گرداب ناکارآمدی جلوگیری کند.
مثل هر مدیری تجربه کار با کارمند مشکل آفرین و دشوار را داشتم. کارمندانی که کارشان را درست انجام نمی دادند. هماهنگی با آنها سخت بود. با رفتارهای نامناسب در محیط کار تاثیر نامطلوب بر عملکرد و روحیه سایر کارکنان داشتند.
صرف وقت و انرژی برای آموزش و انگیزه دادن به آنها سودی نداشت. بارها در دست داشتن مستندات محکمه پسند، می خواستم پایان کارشان را بنویسم. اما به دلایل مختلفی منصرف می شدم.
در مورد این نوع کارمندان توصیه می شود:
- توجه ویژه ای به آنها داشته باشید.
- موقعیت آنها را درک کنید. سعی کنید خود را به جای آنها بگذارید.
- به حرف هایشان گوش کنید. شاید متوجه شوید مشکل، تقصیر کارمندتان نیست.
- نارضایتی خود را به کارمند انتقال دهید. اول ویژگی های مثبت او را بیان کنید، سپس قسمت های رفتاری نیازمند اصلاح و بهبود را به میان آورید.
- مستندسازی کنید. مدارک علیه او در دست داشته باشید که یک عمل محتاطانه است. خیرخواهی نابجا نداشته باشید.
- به حرف های خود پافشاری کنید. اگر از عملی ناراضی هستید همیشه ناراضی باشید. در شرایط مختلف نظر خود را عوض نکنید.
- برای خودتان استانداردهایی را تعریف کرده و به دقت رعایت کنید.
- به کارمند بگوئید اگر تغییری در کارش ندهد پیامدی در انتظارش خواهد بود.
3 پاسخ
این سیستم شاید در بخش خصوصی جواب بدهد؛ اما در بخش های دولتی و حاکمیتی خیر. به هیچ عنوان. خصوصا در این بحران منابع انسانی
وقتی سیستمی به شما ابزار نمی ده برای مقابله با کارمند سمی، چه میشه کرد؟ خصوصاً بنده آخر:
به کارمند بگوئید اگر تغییری در کارش ندهد پیامدی در انتظارش خواهد بود.
به نظر شما در اداره های ایرانی چقدر واقعا میشه اجرا کرد؟
با تشکر از شما به خاطر توجه و ثبت دیدگاه تان، موافقم که سیستم ابزار های مدیریت را در اختیار مدیران قرار نداده است. در بسیاری مواقع همان اندک اختیاراتی را که داده، نیز نمی توان استفاده کرد. با این وجود، نباید دست روی دست گذاشت تا سیل بی تدبیری سیستم، مدیر لایق را هم با خودش ببرد. باید از اندک اختیارات و موقعیت های موجود بیشتری استفاده را کرد. من در کار خودم یک دفتر طراحی کرده بودم . برای هر پرستار یا کمک پرستار یا هر رده دیگر یک صفحه در نظر گرفته بودم. در طول سال خودم و سوپروایزرها نکته های مثبت و منفی را با تاریخ ثبت می کردیم. در نهایت هر وقت که با مشکلی روبرو می شدیم از هر کس کارنامه ای تقریبا واقعی در دست داشتیم. همین کافی بود که بعضی ها از محدوده خودشان خارج نشوند و سعی کنند که دست از پا خطا نکنند . البته ادعای کارایی صددرصد را ندارم، ولی تا حدودی کارکنان از پیامدهای این کار مطلع بودند و سعی می کردند دچار خطا و تقصیر بیشتر نشوند. پرستارها اسم این دفتر را دفتر کبیر گذاشته بودند.