رفتار یک کارمند سمی خلاف هیچ قانونی نیست، ولی موجب نارضایتی اطرافیان می شود.

کارمند سمّی محل کار ما کسی بود که :

بیشتر وقت خود را به جای انجام کار صرف شکایت از آن می کرد.

از کار زیاد شاکی بود ولی خودش زیاد کار نمی کرد.

از دیر می آمد و زود می رفت.

با مرخصی های طولانی مدت و استعلاجی های مکرر باعث تحمیل کار اضافی بر دوش دیگران می شد.

با رفتارهایش تاثیر نامطلوبی بر عملکرد و روحیه اطرافیانش داشت. مثلاً صریح دستور میداد و از لفظ لطفاً یا خواهش می کنم استفاده نمی کرد.

بعد از مدتی خبر رسید که کشور امارات به پرستاران پذیرش می دهد. او درخواست انتقال را به شورای اداری محل کار تقدیم کرد.

این موضوع در اولین جلسه بعد از درخواست او مطرح شد. از نظر اعضای شورای اداری:

• یک جایی باید نارضایتی های ایشان از محیط کارش به پایان می رسید.
• فرصت مناسبی برای حذف ایشان به دست خودش پیش آمده بود.
• موافقت با رفتن ایشان تاثیر چندانی در کمبود همیشگی نیروهای پرستاری نداشت. زیرا در حالا عادی نقش چندان پر رنگی در پرستاری نداشت.

شورا با انتقال او موافقت کرد.

اما او به امارات نرفت. او این موافقت را هم دستمایه طرح نارضایتی های دیگری قرار داد.

شکایت داشت که چرا ارزش او را در نظر نگرفته اند.

می گفت چرا با رفتن او موافقت شده است مگر بدون او محل کار می تواند به فعالیت هایش ادامه بدهد.