هر کس دنیای خاص خودش را دارد. نگرش هر کس در رفتار و گفتارش ظاهر می شود.
یکی از روزها که به محل کار رسیدم با خبر مرگ مادر یکی از پرستارها مواجه شدیم. شروع به هماهنگی نیروها برای شرکت در مراسم خاکسپاری کردیم. اینطور وقتها چند نفری با واگذاری موقت وظایف خود به همکارانشان، به نمایندگی از طرف سایر کارکنان در مراسم شرکت می کردند. با مرخصی تقریباً دو ساعتی و با حضور پنج شش نفر از قسمت درمانی و چند نفر از قسمت اداری شرکت در چنین مراسمی تحقق می یافت.
به دفتر بالاترین مقام محل کار رفتم. ایشان را در جریان خبر و تعداد نفرات و مدتی که حضور نخواهند داشت، قرار دادم. در ضمن مرخصی ساعتی خودم را به تایید ایشان رساندم.
رئیس عکس العمل مورد انتظاری نشان نداد. نه اظهار تاسف کرد و نه همدردی نشان داد. حتی یک پیام تسلیت شفاهی هم در نظرش نبود. فقط تاکید کرد در بخشها نارضایتی و سرو صدایی در این دو ساعت نباشد .
برای هماهنگی های بعدی به دفتر یکی از مسئولین رفتم ایشان بر عکس رئیس، اظهار تاسف کرد و از رفتن تعدای از کارکنان به مراسم قدردانی کرد و طوری حرف زد که انگار ما وظیفه آنها را به دوش کشیده ایم و لایق تشکر هستیم.
تمام مسیر رفت و برگشت به تفاوت نگاه آن دو فکر می کردم. به صاحب عزا دروغ گفتم چون پیام تسلیتی از طرف ریاست برایش جفت و جور کردم .
آخرین دیدگاه‌ها