آموختم که با کنار گذاشتن اطلاعات ناکارآمد و ارائه منتخبی از محتوای مفید می توان حس خوبی در مخاطب ایجاد کرد.

شرکت در کنفرانس های آموزشی برای کسب امتیازات لازم در ارزشیابی سالانه، فرصت مناسبی به حساب می آمد. این گردهمایی ها به طور معمول چند سخنرانی پی درپی و یک زمان استراحت کوتاه میان برنامه‌ای بود. سخنران ها در فرصت تعیین شده،  یکی بعد از دیگری مطالب خود را  ارائه می کردند. نشستن و بی حرکت بودن و گوش سپردن به کنفرانس ها خود به خود خسته کننده است. از آن بدتر نگاه کردن به صفحات پاورپوینتpower point  بود که گویی مشتی کلمه عدد و داده را توی صفحه ریخته بودند. اغلب  مطالب کل صفحه را پر کرده بود و در طراحی صفحات ذوق و سلیقه‌ای دیده نمی شد و همین امر موجب یکنواختی بیشتر شده بود. سخنران ها می خواستند تمام آنچه را که می دانستند با سخاوت و سرعت در اختیار مخاطبین قرار بدهند یکی یکی پشت تریبون قرار گرفته و سعی می‌کردند در زمان محدود بیش ترین و مفیدترین دانش را انتقال بدهند. اصلاً متوجه نبودند که مخاطبین نیاز به علم پیچیده و نتایج آماری و مقایسه های غیر قابل فهم ندارند.

یک سخنرانی تاثیر گذار چه در سطحی بین المللی باشد و چه یک کنفرانس درون بخشی باشد، الزاماً انبوهی از مطالب علمی و شواهد نیست.

یک سخنرانی موثر به شنونده عصاره ای از اطلاعاتی می‌دهد که فاکتور گرفته شده‌اند. کلیه مطالب ناکارآمد حذف شده و آنچه که بیان می‌شود می‌تواند موجب تغییر مثبت در نگرش یا  حرفه فرد شود.

سخنران با ارائه هوشمندانه می‌تواند حس کنجکاوی را برانگیخته و باعث شود که شنونده روی مطلب دقیق تر شود. با یک نکته کاربردی ،شنونده راهی نو برای انجام وظایف شغلی متناسب با علم روز می‌یابد. شاید مهارتی تازه را در کارش به کار ببرد که یادگار یک سخنرانی موثر باشد.

سخنران باید بر دارایی‌های ذهنی دیگران بیفزاید. به عبارت دیگر سخنرانی او  ارزش افزوده داشته باشد. چنین اشخاصی موجب  ادامه رشد رو به جلو برای مستمعین خواهند شد.