خاصیت روزها و لحظه های خوب این است که به سرعت لیز می خورند و از دسترس آدم خارج می‌شوند.

هر چه تلاش کنیم تا لذت ها را پایدار سازیم ممکن نمی‌شود. وقتی که از جایی که دوست داریم خارج می شویم، وقتی که یک مصاحبت خوب را به پایان می‌بریم، دیگر تمام است. دوباره همان مزه را نمی دهد. دوباره همان طعم در کام آدم جاری نمی شود.

ولی به گمانم غصه ها برایم چنین نیستند. وقتی از محیط خارج می شوم بد و  بدتر زنده می شوند و تمام فضای ذهن را به اشغال خود در می آورند.