اوایل خرداد یکی از دوستان پیشنهاد کرد که بعد از همه گیری کرونا و به ثبات رسیدن نسبی آن، به یک برنامه کنسرت برویم.
برایم قرار گرفتن در محیط موسیقی زنده همیشه هیجان انگیز تر و مطلوب تر از گوش سپردن به فایل های صوتی بوده است. بنابراین با اشتیاق پذیرفتم و سر موقع در محل برگزاری حاضر شدیم.
درهای سالن را دیرتر از حد معمول باز کردند و مردم بدون کنترل بلیط‌ها روانه سالن انتظار شدند. برای همه ما کمی تاخیر در شروع برنامه یک امر عادی محسوب می شود. آنها با گوشی‌های هوشمند، صحبت کردن، عکس گرفتن،  قدم زدن یا خریدن و خوردن تنقلات از بوفه تا حدودی خودشان را مشغول کردند.
شاید بیش از یک ساعت هم با همین روال گذشت. ایستادن طولانی، انتظار کشیدن و تحمل سر و صدا تقریباً همه را خسته و کلافه کرده بود. وقتی در های محل اجرا را گشودند، مردم با عجله به طرف صندلی‌های خود هجوم بردند تا خستگی شان را با نشستن رفع کنند.
باز هم مدت زیادی صبر کردیم تا اینکه اعضای گروه موسیقی وارد صحنه شدند. برنامه اجرا شد و هنرمندان با صداهای گوش نواز و شعرهای ناب هنرشان را به نمایش گذاشتند.
نکته‌ای که برای ما و برای اکثر کسانی که از این کنسرت لایو، استوری و فرسته(پُست) تهیه کردند، این بود که برای این تأخیرهای جانکاه طویل هیچ توضیحی توسط نوازندگان یا برگزار کنندگان ارائه نشد.از آن همه مردمی که ساعت ها سر پا انتظار کشیده بودند،عذرخواهی نشد. از جوحاکم بر سالن میشد فهمید که یک جای کار می‌لنگید. یک چیزی ناکافی بود. همین که مردم آنقدر ارزشمند حساب نشدند که یک عذرخواهی لفظیِ سر زبانی هم بشود، جای سوال داشت.