در دنیای مجازی میچرخم. همان کاری که هر روز انجام میدهم. همان کاری که در حد اعتیاد به ذهن و روان من رسوخ کرده است.

اگر بخواهم روزه فضای مجازی بگیرم از روزه ماه رمضان سخت‌تر خواهد شد. کلافه تر خواهم بود و درد و رنج ترک اعتیاد را خواهم چشید.

در نگاه به لیست استوری های صفحه ام متوجه میشوم یک نفر ناآشنا استوری دیروز من را دیده است.

وارد صفحه اش شدم.

چه عکس هایی داشت انگار خود من آنها را گرفته ام. شباهت زاویه نگاه او و خودم متعجبم میکند.

بعد شروع کردم به خواندن چند تا کپشن کردم.

بعد با توجه به عکس هایش متوجه شدم باید اهل همین شهر باشد.

فیلم هایی که از دیدنشان لذت بردیم، کتابهایی که خوانده ایم، حتی یادداشت هایی که از درون آن کتاب‌ها انتخاب کرده ایم، شبیه هم هستند.

نمیشناسمش. اما میدانم کسی شبیه من است. در این شهر بزرگ بی انتها.