آن سالی که ارزشیابی های جدید سالانه به دفاتر خدمات پرستاری ابلاغ شد، تقریباً به پایان سال نزدیک بودیم.
ارزشیابی جدید یک دستورالعمل تازه، ناآشنا، طولانی با جزئیات، تبصره ها و نکات فراوان آیین‌نامه‌ای بود.
اکثر مدیران پرستاری معتقد بودند که در سال اول تکمیل فرم ها توسط دفاتر انجام بشود. کارکنان فقط امضا بزنند. سال بعد فرم ها طبق آیین نامه توسط ارزشیابی شوندگان تکمیل شود.
من در جلسه، دو پا در یک کفش، گفتم که از همین سال اول فرم ها باید به دست خود کارکنان تکمیل بشود تا دستورالعمل از اول به درستی اجرا بشود.
با این تصمیم اعضا دفتر پرستاری، تمام دستورالعمل را به دقت مطالعه کرده و برای تمام ابهامات و سوالات و پاسخ های لازم را تهیه کردند. سپس یک برنامه آموزشی با کمک سوپروایزر ها و سرپرستار ها طراحی شد.
طبق برنامه، من به عنوان ارزشیابی کننده اصلی، ارزشیابی جدید را مثل کنفرانس های دیگر به کارکنان ارائه می کردم.
برای این که همه کارکنان از آن مطلع باشند، چند بار در تاریخ های مختلف باید تکرار میشد تا همه در جریان قرار بگیرند.
جلسه اول آموزش، صبح اول وقت برگزار شد. تعدادی از شبکارها و صبحکارها به همراه تعدادی از کادر اتاق عمل در این جلسه حضور داشتند.
بدیهی بود که بعد از کنفرانس و با تأخیر تقریباً یک ساعته جراحی های آن روز انجام شد.
تاخیر شروع جراحی گاهی به دلایل مختلفی پیش می آمد. موضوعی بود که همه با آن آشنا بودند و معمولاً منشاء چالش‌هایی برای همه بود.
بعد از برگزاری اولین جلسه آموزشی که در آن روند ارزشیابی،نحوه تکمیل فرم، نمایش فرم در صفحات پاورپوینت و سایر اصول آن، آموزش داده شد، یک تذکر کتبیِ خوشگل به همراه قطع کارانه همان ماه نصیب من و سر پرستار اتاق عمل شد.
رئیس ما در تذکر نوشته بود که به تاخیر افتادن جراحی های آن روز دلیل صدور تذکر و حذف کارانه ما دو نفر است.