احساس من این است که تحولات دنیای پرستاری ناهشیارانه رخ داده است. آهسته، تدریجی و بدون اینکه کسی متوجه شان بشود. دنیای پرستاری به شکلی مبهم از دست زن ها خارج شده و به دست مردها سپرده شده است. در حالی که اکثر نیروهای سیستم خانم ها هستند، اما آقایان گوی سبقت پست های مدیریتی را برده اند و همچنان به پیشروی در این میدان ادامه میدهند. همه پرستارها به این تغییرات ناهوشیار هستند. آنها زمانی متوجه عمق تغییر خواهند که برای عوض کردن مسیر خیلی دیر شده است.

شبیه قورباغه ای هستیم که آب اطرافمان به تدریج گرم می شود. ما زمانی بیدار می شویم که کاملا پخته شده و مرده ایم.